Π.Μ.Σ.
Οι μέρες του Πάσχα είναι για όλους τους συναδέλφους μια απαραίτητη σύντομη διακοπή από το καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Όλοι επιδιώκουν τούτες τις μέρες να τις περάσουν μαζί με τις οικογένειες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, να πάρουν μερικές ανάσες, να ξεκουραστούν.
Για πολλούς συναδέλφους μας ακόμα και αυτή η ολιγοήμερη ανάπαυση αποτελεί απαγορευμένη πολυτέλεια. Για όλους αυτούς που δουλεύουν χωρίς συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα, που κυνηγούν ένα μεροκάματο για να καλύψουν κάποιες τρύπες, που βλέπουν τα χρέη να τους ζώνουν από παντού.
Το κόστος της μετακίνησης αποτελεί έναν παράγοντα που χρόνο με το χρόνο βαραίνει όλο και περισσότερο στην απόφαση των συναδέλφων να φύγουν για λίγες μέρες έξω από την πόλη. Διόδια και καύσιμα τραβάνε σταθερά την ανηφόρα μέσα σε μια περίοδο όπου συνολικά οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι μετράνε απώλειες έως και 50% σε μισθούς συντάξεις.
Γνωρίζουμε επίσης πως υπάρχουν συνάδελφοι άνεργοι που δεν έχουν καμία στήριξη και που ειδικά αυτές τις μέρες δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο, που ακόμα και το πασχαλινό τραπέζι, το παραδοσιακό έθιμο με το αρνί, είναι για αυτούς άπιαστο όνειρο.
Ευχόμαστε σε όλους να περάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα αυτές τις μέρες αλλά και να τις αξιοποιήσουμε για να κάνουμε και έναν απαραίτητο απολογισμό, αυτόν που δεν μπορούμε να κάνουμε μέσα στο καθημερινό τρέξιμο.
Η Τετάρτη του Πάσχα συμπίπτει φέτος με την 1η Μάη, την παγκόσμια μέρα των εργατών. Μια μέρα σαν κι αυτή, το 1886 στο Σικάγο οι βιομηχανικοί εργάτες ξεσηκώθηκαν απαιτώντας στοιχειώδεις ανθρώπινους όρους εργασίας, 8-ωρο, αξιοπρεπείς μισθούς. Το αίτημα τους αντιμετωπίστηκε από το κράτος των μονοπωλίων με σφαίρες, κρεμάλα και καταστολή. Απαγορεύτηκαν τα σωματεία τους ως εγκληματικές οργανώσεις και οι ηγέτες του κινήματος του 8-ωρου εκτελέστηκαν στην κρεμάλα σαν κοινοί εγκληματίες.
Η πολιτική της καταστολής και της βίας απέναντι σε ένα απολύτως δίκαιο αίτημα δεν είχε καμία τύχη. Λίγα χρόνια μετά, το συνδικαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ γιγαντώθηκε και επέβαλε στην πράξη το 8-ωρο, αυτό που παρουσιαζόταν ως καταστροφή για την οικονομία της χώρας. Και βεβαίως ούτε η οικονομία των ΗΠΑ καταστράφηκε επειδή εφαρμόστηκε το 8-ωρο, ούτε η ζωή των εργαζόμενων έγινε ανθρώπινη, παρά το γεγονός ότι έγιναν κάποια μικρά βήματα βελτίωσης. Όμως το σημαντικό είναι πως αυτό που πριν λίγα χρόνια φάνταζε ακατόρθωτο έγινε πραγματικότητα.
Στην χώρα μας ο εορτασμός της 1ης Μάη είναι διαχρονικά ένας σημαντικός δείκτης της μαχητικότητας της εργατικής τάξης. Από την πρώτη εργατική Πρωτομαγιά (1888) των καπνεργατών στην υπό Οθωμανική διοίκηση Δράμα, περάσαμε σε εορτασμούς στα μεγάλα αστικά κέντρα (1892-94), όπου δεκάδες χιλιάδες εργάτες απαίτησαν 8-ωρο, Κυριακάτικη αργία, κρατική προστασία για τους χιλιάδες σακατεμένους από τους απάνθρωπους όρους εργασίας. Οι συλλήψεις δεν μπορούν να ανακόψουν την ορμητική άνοδο του εργατικού κινήματος και έτσι τον Μάιο του 1936, η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατό και αστυνομία απέναντι στους εργάτες. Αποτέλεσμα 12 νεκροί εργάτες. Η φωτογραφία της μάνας του πρώτου νεκρού, του 25-χρονου εργάτη Τάσου Τούση επάνω από το άψυχο σώμα του γιού της προκάλεσε βαθύτατη εντύπωση σε όλη την χώρα αλλά και διεθνώς και αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τον περίφημο «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου.
Λίγα χρόνια μετά, την 1η Μάη του 1944, 200 κομμουνιστές εκτελούνταν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής από τους φασίστες ως αντίποινα για την εκτέλεση ενός Ναζί στρατηγού.
Η προσπάθεια των Ναζί να τρομοκρατήσουν τους αγωνιζόμενους Έλληνες δεν είχε καμία επιτυχία. Σήμερα λίγοι θα θυμούνται αυτούς που διέταξαν και υλοποίησαν την εκτέλεση. Όμως το παράδειγμα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη που δεν δέχτηκε την προσφορά του Ναζί Διοικητή να ανταλλάξει την ζωή του με τον θάνατο άλλου συγκρατούμενού του έχει μείνει ανεξίτηλο στην ιστορία της χώρας μας, προκαλεί θαυμασμό ακόμα και σε ανθρώπους αγέννητους τότε.
Η ιστορία της 1ης Μάη, παγκόσμια αλλά και στην χώρα μας, δείχνει πως το δίκιο των εργατών είναι πιο ισχυρό από κάθε μορφή βίας που ασκείται ενάντιά του, δεν μπόρεσαν να το δαμάσουν, ούτε οι απαγχονισμοί στο Σικάγο, ούτε οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις στην Ελλάδα.
Σήμερα η μεγάλη εργοδοσία στην χώρα μας αλλά και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο προσπαθεί να μας γυρίσει 200 χρόνια πίσω, να μας αφαιρέσει όλα αυτά που με αίμα κατέκτησε το εργατικό κίνημα. Καταργούν τον σταθερό χρόνο εργασίας, την Κυριακάτικη Αργία, την Κοινωνική Ασφάλιση.
Πάνε όμως ακόμα πιο πέρα, θέλουν να φυτέψουν στις συνειδήσεις των εργαζόμενων πως αυτά είναι «παρωχημένες ιδέες»,
- πως «μοντέρνο» είναι να είσαι 24 ώρες το 24-ωρο, 365 μέρες το χρόνο στην διάθεση του εργοδότη σου για να υπηρετήσεις την κερδοφορία του όταν και όπως αυτός αποφασίσει.
- Μοντέρνο είναι να σε ξεζουμίζουν στην δουλειά και μετά να σε πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα χωρίς σύνταξη, ασφάλιση.
- Μοντέρνο είναι να είναι οι εργαζόμενοι έξω από τα σωματεία και μέσα σε αυτά να κάνουν κουμάντο οι εργοδότες, τα golden boys των πολυεθνικών, αυτοί που μας καλούν «να είμαστε χαμογελαστοί στους πελάτες» για 300 ευρώ το μήνα.
- Μοντέρνο είναι να γίνονται συνέδρια εργατικών οργανώσεων σε πανάκριβους χλιδάτους τουριστικούς προορισμούς, εκεί που οι εργαζόμενοι μόνο ως υπάλληλοι μπορούν να βρεθούν, όπως κάνει εδώ και κάμποσα χρόνια η ΓΣΕΕ
- Μοντέρνο είναι στα συνέδρια των εργατικών οργανώσεων να κάνουν κουμάντο οι εργοδότες, να περιφρουρούνται από αστυνομία, μπράβους, να απαγορεύουν την συμμετοχή στους εκπροσώπους των εργαζόμενων.
- Μοντέρνο είναι οι Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης Ναρκωτικών, η καταστολή των νέων ανθρώπων με την «ψυχαγωγική» κάνναβη και τα υπόλοιπα ναρκωτικά, με τον εγκλωβισμό στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (Facebook, Twitter κλπ) ενώ «παρωχημένο» είναι η κοινωνικότητα, η συλλογική δράση, ο αγώνας για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας.
- Μοντέρνο είναι να κουνάς σημαιάκια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ που αιματοκυλούν τους λαούς στα Βαλκάνια, στην Μέση Ανατολή, που γεμίζουν τα νησιά μας με πρόσφυγες και το Αιγαίο με πτώματα. Που έχουν σπείρει όλη τη χώρα με βάσεις του θανάτου. Που μας αναθέτουν ρόλο εμπροσθοφυλακής στο πλαίσιο της αντιπαράθεσής τους με άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα).
Τελικά αυτό το «μοντέρνο» είναι τόσο παλιό και σάπιο όσο και το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Η 1η Μάη είναι μέρα μάχης, μνήμης και αγώνα. Είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο κατακτήσαμε όσα δικαιώματα μας αφαιρούν σήμερα, ο δρόμος για να κατακτήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
Καλές γιορτές και υγεία σε όλους τους συναδέλφους και τις οικογένειες τους. Δίνουμε αγωνιστικό ραντεβού 1η Μάη στις απεργιακές συγκεντρώσεις με τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. σε όλες τις πόλεις τις Ελλάδας και στην μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα στην Πλατεία Συντάγματος 10.30 π.μ.
Η προσυγκέντρωση του Σωματείου μας θα γίνει στην Παλιά Βουλή, ώρα 9.30 π.μ.
Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας
Βασίλης Παρασκευόπουλος Κώστας Σταυρόπουλος