Π.Μ.Σ. pmu@pmu.gr
Πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 21/01/2019 η προγραμματισμένη Συνέντευξη Τύπου ΣΕΗ και ΠΜΣ στο Εθνικό θέατρο, στην σκηνή “REX” όπου αναπτύχθηκαν οι θέσεις των σωματείων μας γύρω από τον αγώνα για την κατάκτηση της ΣΣΕ στο ελεύθερο θέατρο. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον αγώνα που δίνουν οι συνάδελφοι στο ΚΘΒΕ. Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την Σ.Τ. με τις ομιλίες των Προέδρων του ΣΕΗ και του ΠΜΣ αλλά και την ομιλία του Δημήτρη Καταλειφού, μέσω :
http://www.sei.gr/gia-tin-sinentefksi-typoy-sto-rex-4941/
Βίντεο από την Σ.Τ. στο οποίο μιλούν ηθοποιοί παλιοί και νέοι, για την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και την ανάγκη επαναφοράς της.
http://www.sei.gr/eipan-gia-tin-sse-video-4936/
Ομιλία Προέδρου ΣΕΗ Δ.Αντωνιάδη
Το θέμα της σημερινής μας συνέντευξης είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ωστόσο θα θέλαμε από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι για το σωματείο μας, το θέμα αυτό δεν είναι στενά εργασιακό αλλά αφορά στο σύνολο του παραγόμενου καλλιτεχνικού αποτελέσματος, στην ίδια την ύπαρξη και την εξέλιξή μας ως ερμηνευτές. Θα επιχειρήσουμε αρχικά μια σύντομη αναδρομή, καθώς μπορεί να μην είναι γνωστή σε όλους η πάλη του ΣΕΗ, τα τελευταία χρόνια για τις συλλογικές συμβάσεις. Όταν πριν από κάποια χρόνια αναλάβαμε, με την εμπιστοσύνη που μας έδειξε ο κλάδος στη διοίκηση του σωματείου, και αφού είχαν προηγηθεί δύο μνημόνια και μια σειρά εφαρμοστικών νόμων, δεν είχαμε στα χέρια μας τίποτα. Μια υπογεγραμμένη συλλογική σύμβαση στο εθνικό θέατρο, χωρίς καν μισθολογικούς όρους και μια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας. Στα ΔΗΠΕΘΕ, τα οποία μαράζωναν και μαραζώνουν από την έλλειψη κρατικής χρηματοδότησης και την αντιμετώπισή τους από το υπουργείο πολιτισμού με όρους ανταποδοτικούς, όχι μόνο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση, αλλά τα περισσότερα δεν κάνουν παραγωγές, ή οδηγούνται σε συμπαραγωγές, προκειμένου να καλύψουν τα έξοδά τους, οι ηθοποιοί αναγκάζονται να αλλάξουν πόλη, χωρίς τις περισσότερες φορές, να μπορούν να καλύψουν τα βασικά έξοδα διαβίωσης. Στο ελεύθερο θέατρο από την άλλη είχαμε να αντιμετωπίσουμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την ανυπαρξία οποιουδήποτε εργασιακού όρου, που οδηγεί στην απλήρωτη εργασία, ειδικά την περίοδο των προβών, που δεν υπάρχουν, όπως ισχυρίζονται, έσοδα για την παραγωγή, τα ποσοστά, το ωρομίσθιο ένσημο, τις συμβάσεις έργου, την πληρωμή με βάση το ωρομίσθιο της εθνικής συλλογικής σύμβασης, την πανσπερμία των εργασιακών σχέσεων.
Βρεθήκαμε λοιπόν μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση. Απ την άλλη υπήρχε μια συνεχώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια από τον κλάδο, μια έντονη διάθεση κάτι να γίνει, να αλλάξουν τα πράγματα, καθώς σχεδόν κανείς πια δεν μπορούσε όχι μόνο να βιοποριστεί ως ηθοποιός. Όπως είναι κατανοητό, μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να παράξει τέχνη και καλλιτέχνες που θα μπορούν να παίξουν το ρόλο τους στην κοινωνία με αξιώσεις . Και αυτό είναι το βασικό ζήτημα για μας.
Δραστηριοποιηθήκαμε μέσα στους θιάσους, βαθύναμε την ουσιαστική επαφή μας και την εμπιστοσύνη με τους συναδέλφους, κλιμακώσαμε τις δράσεις μας και τον αγώνα μας, ενημερώσαμε το κοινό μας, στριμώξαμε την εργοδοσία την εργοδοσία και όλη αυτή η δραστηριότητα κορυφώθηκε σε μια κλαδική απεργία την περασμένη χρονιά μαζί με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, αφού οι συνάδελφοι μουσικοί αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα και στα θέατρα.
Μέσα απ’ όλα αυτά καταφέραμε να μαζικοποιήσουμε το Σωματείο μας. Μ’ αυτό τον τρόπο καταφέραμε να υπογράψουμε συλλογικές συμβάσεις στο εθνικό θέατρο και μάλιστα με αυξήσεις, στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας, παρακάμπτοντας μια σειρά δυσκολιών που μπαίνουν από την περιφέρεια αλλά και στο ΚΘΒΕ χωρίς μνημονιακούς όρους, στο οποίο θα αναφερθούμε και παρακάτω, μιας και έχει πλέον επίκαιρο χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να το ξεχωρίζουμε από τη συνολική μάχη που δίνουμε.
Τα παραπάνω, αν και αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, που για μας μπαίνει και θα μπαίνει στο επίκεντρο της πάλης. Μια πολιτεία που απαξιώνει τελείως τον εργαζόμενο, που δεν του επιτρέπει να επιβιώσει από τη δουλειά του, που του ζητάει να πληρώσει τα σπασμένα, ακόμα και τώρα που υποτίθεται όπως προπαγανδίζεται ότι έχουμε βγει από τη μνημονιακή περίοδο. Ακόμη και τώρα που αν και εξαγγέλλουν συνεχώς την επαναφορά των Συμβάσεων, κυβέρνηση και διοίκηση αρνούνται να υπογράψουν στο ΚΘΒΕ την προηγούμενη Συλλογική Σύμβαση! Με ένα Υπουργείο Πολιτισμού, που τόσο καιρό σιωπά ενώ οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ βρίσκονται σε στάσεις εργασίας, και που δε βάζει σαν απαραίτητο όρο την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης με τους εργαζόμενους στις πενιχρές επιχορηγήσεις που δίνει, που κάθε χρόνο όλο και μειώνει τη χρηματοδότηση των ΔΗΠΕΘΕ.
Οι εργοδότες του ελεύθερου θεάτρου είναι οχυρωμένοι πίσω από την εθνική συλλογική σύμβαση, δηλαδή την ωρομισθία και το συνολικότερο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο που τους ενισχύει και το ΚΘΒΕ εξυγιάνθηκε στις πλάτες των εργαζόμενων, με τις παράνομες παρακρατήσεις που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια, της τάξης του 10%.
Τα παραπάνω οδηγούν φυσικά, πέρα από την εξάντληση του ηθοποιού, σε μείωση της απόδοσής του και φυσικά σε έκπτωση στην ίδια την τέχνη. Αυτός είναι ο πολιτισμός που έχουμε ανάγκη σήμερα; με έναν ηθοποιό, που δεν μπορεί να αποδώσει γιατί σκέφτεται ότι αν κρατήσει λίγο παραπάνω η παράσταση θα αργήσει στη βραδινή του δουλειά; Πόσο αφοσιωμένος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος;
Όταν τα ΔΗΠΕΘΕ υπολειτουργούν και τα κρατικά θέατρα παζαρεύουν το πόσους εργαζόμενους θα έχουν, πως είναι δυνατόν να μην εκτοξεύεται η ανεργία στον κλάδο; Πως γίνεται ένας ηθοποιός αν έχει μείνει άνεργος για ένα μακρύ χρονικό διάστημα, να συνεχίζει να εξασκεί τα σωματικά και ψυχικά του εργαλεία, ώστε να μπορεί να αποδώσει έναν ρόλο;
Όλα τα παραπάνω αφορούν μια συλλογική σύμβαση. Τα διασφαλίζει η συλλογική σύμβαση που προτείνουμε. Πολλοί μας λένε ότι είμαστε μαξιμαλιστές. Ότι σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται σε δυσκολίες, που όλοι οι εργαζόμενοι υπόκεινται σε μειώσεις, θα έπρεπε να χαμηλώσουμε τις απαιτήσεις μας. Εδώ θα ζητήσουμε μια ειλικρινή απάντηση από όλους σας. Είναι μαξιμαλιστικό να ζητάμε ένα κρατικό θέατρο να παράγει τέχνη αξιώσεων που να φτάνει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας; Είναι μαξιμαλιστικό να ζητάς από μεγάλους κερδοφόρους επιχειρηματικούς ομίλους, που απασχολούνται εκτός του θεάτρου και στις τράπεζες, στα ΜΜΕ, στον τουρισμό, να υπογράψουν όρους εργασίας;
Η απάντηση του κλάδου, μέσα από τη διοίκηση του σωματείου μας, αλλά και τις συνεχείς γενικές συνελεύσεις των ηθοποιών του ΚΘΒΕ είναι σαφής. Όχι μόνο δεν είναι μαξιμαλιστικό, αλλά είναι αναγκαίο, είναι απλούστατα ένα κατώτατο όριο, σε ένα εποχικό επάγγελμα, που ο ηθοποιός στην καλύτερη των περιπτώσεων δουλεύει 6 μήνες το χρόνο.
Δυστυχώς κάποιο διάστημα τώρα βρίσουμε τοίχο στις αξιώσεις μας απέναντι στους εργοδότες. Και βρίσκουμε τοίχο γιατί η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου εργασίας, αλλά και των συνδικαλιστών της σε επίπεδο ομοσπονδίας, τους διευκολύνει ώστε να μην υπογράφουν συμβάσεις. Τους διευκολύνει καθώς η πληρωμή των ηθοποιών με την εθνική συλλογική σύμβαση είναι καθ όλα νόμιμη. Τους διευκολύνει καθώς όταν τα βρίσκουν σκούρα με το σωματείο και τον κλάδο, έχουν έτοιμο συνομιλητή, μια ομοσπονδία που, χωρίς τη συνέχιση των ηθοποιών, χαμηλώνει τις απαιτήσεις.
Το παράδειγμα του κρατικού τώρα, είναι χαρακτηριστικό για τον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να κινηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα εργασιακά. Αφενός αυτή τη στιγμή έχουμε σε εξέλιξη μια δικαστική διαμάχη, που αφορά σε δεδουλευμένα 7 χρόνων, από το 2011 έως το 2017, των εργαζόμενων ηθοποιών. Πρόκειται για δεδουλευμένα που παρανόμως δεν αποδόθηκαν, μιας και το καλλιτεχνικό προσωπικό εξαιρείται των περικοπών του ενιαίου μισθολογίου. Πρόκειται για δεδουλευμένα που με την παρακράτησή τους, στην πλάτη δηλαδή των εργαζόμενων, μπόρεσε το κρατικό να μειώσει το χρέος του, όπως είπαμε και πιο πάνω. Αφετέρου έχουμε μια διοίκηση που κρατά αμείλικτη στάση και επιλέγει να κρατήσει το θέατρο κλειστό, παρά να υπογράψει συλλογική σύμβαση. Ενώ το σωματείο και οι εργαζόμενοι μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις έχουν κάνει μια σειρά υποχωρήσεις, η διοίκηση επιμένει πως δεν μπορεί να υπογράψει σύμβαση χωρίς μνημονιακούς όρους. Ζητά δηλαδή από τους εργαζόμενους να δεχτούν και να βάλουν τη σφραγίδα τους σε δυσμενέστερους όρους εργασίας. Να υπογράψουν και να δεχτούν όλα όσα αντιπάλεψαν τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί όμως ένας ακμάζων κρατικός οργανισμός, να ζητά κάτι τέτοιο από τους εργαζόμενους; Γιατί να φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί την ίδια την εγκυρότητα των συλλογικών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί όλα αυτά τα χρόνια και μέσα απ αυτές να αμφισβητεί το ίδιο το σωματείο, την ίδια την ελευθερία του εργαζόμενου να συνδικαλίζεται όπου επιλέγει; Η απάντηση κατά τη διοίκηση είναι καταλύτης. Γιατί αν υπογράψει, τότε δίνει ένα πολύ δυνατό επιχείρημα στους εργαζόμενους για να κερδίσουν το δικαστήριο.
Όπως είναι φανερό η πάλη για τις συλλογικές συμβάσεις στο θέατρο, δεν εξαιρείται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται μια σειρά εργαζόμενοι. Δε θεωρούμε ότι η μάχη που δίνουμε έχει κάτι το ξεχωριστό. Αντίθετα αν τη δει κανείς μέσα στις συνολικές μάχες που δίνουν οι εργαζόμενοι αυτό το διάστημα για να μπορέσουν να ανακτήσουν μέρος από τις απώλειες που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, αποκτά μια δύναμη και μια καθολικότητα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Είναι μια μάχη συγκινητική και είναι μια μάχη που θα κερδηθεί, γιατί είναι μια μάχη δίκαιη.
Κλιμακώνουμε ενάντια στην κοινή προσπάθεια κυβέρνησης και εργοδοτών που προσπαθούν να κατρακυλήσουν τους κλαδικούς μισθούς στα εξευτελιστικά όρια του κατώτατου μισθού, που ακόμη και στα κλαδικά θέατρα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το οπλοστάσιο της ελαστικής απασχόλησης, της ωρομισθίας, του ενιαίου μισθολογίου.
Άλλωστε μπορεί η μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις να γίνεται κάθε χρόνο και πιο δύσκολη, όμως ξέρουμε πολύ καλά πως η μάχη με τις δυσκολίες του σήμερα είναι η επίτευξη των στόχων μας αύριο
Για όλα τα παραπάνω ετοιμάζουμε το επόμενο διάστημα μια σειρά από κινητοποιήσεις με πρώτη την αυριανή στις 16.30 στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Ομιλία Προέδρου ΠΜΣ Β.Παρασκευόπουλου
Ο μέχρι τώρα αγώνας των σωματείων μας, έχει ανοίξει την συζήτηση στον κλάδο για την ανάγκη να δουλεύουν οι εργαζόμενοι με Συλλογική Σύμβαση. Παλεύουμε για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για αξιοπρεπείς μισθούς έχοντας απέναντί μας ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που, αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό πλαίσιο, μειώνουν συνεχώς τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα προκειμένου να αυξάνουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους.
Σήμερα η κυβέρνηση, αφού προπαγάνδισε το «Τέλος των Μνημονίων» και την «επιστροφή των Συλλογικών Συμβάσεων», θέτει σαν βάση συζήτησης για τον Κλάδο του Θεάτρου τους όρους των επιχειρηματιών δηλαδή, μια σύμβαση που θα δίνει κάποια ψίχουλα πάνω από τον κατώτατο μισθό. Η συζήτηση που έχουν ανοίξει τα Σωματεία μας με τα μέλη μας γίνεται πάνω στο τραχύ, έδαφος της διεκδίκησης και της σύγκρουσης για το δίκιο μας.
Το σωματείο μας παρ’ όλο το ότι η κύρια απασχόληση των μελών του δεν είναι το θέατρο έδωσε αυτή τη μάχη μαζί με το ΣΕΗ για να ενισχύσει τον αγώνα των ηθοποιών αλλά και για να ενισχυθεί απ’ αυτόν. Σήμερα μετά από μήνες έξω από τα θέατρα με συζητήσεις με πολλούς ηθοποιούς και μουσικούς με δεκάδες κινητοποιήσεις και με μια πετυχημένη απεργία μπορούμε να πούμε ότι είμαστε πιο δυνατοί γιατί μάθαμε πολλά. Καταλάβαμε στην πράξη ότι το ζήτημα της σύμβασης δεν είναι ένα μονόπρακτο έργο που απαιτεί μόνο καλά επεξεργασμένα νομικά επιχειρήματα και καλούς διαπραγματευτές. Αντίθετα είναι μία τεράστια συλλογική διαδικασία που απαιτεί χρόνο, διαμόρφωση ενιαίων αιτημάτων, κίνηση μαζών, διεκδίκηση όρων εργασίας και αμοιβής στην πράξη. Καταλάβαμε επίσης ότι αυτό δε μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά και ότι δε μπορεί να γίνει ποτέ αν δε ξεκινήσεις αυτή τη μάχη όταν δεν υπάρχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Είδαμε στην πράξη ότι όσο αρνητικός και να είναι ο συσχετισμός όταν βάζεις μπροστά δίκαια αιτήματα το δίκιο βρίσκει το δρόμο του ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες. Απόδειξη για αυτό αποτελεί το ότι παρόλο που η μεγάλη εργοδοσία δεν έχει υπογράψει σύμβαση έχουμε καταφέρει να συζητιέται από όλους τους παράγοντες στο θέατρο το ζήτημα της ΣΣΕ. Η πίεση που ασκούν οι ενέργειες των σωματείων μας και των εργαζομένων αλλά και το δίκιο των αιτημάτων μας έχει κινητοποιήσει τους πάντες. Η εργοδοσία έχει ρήγματα στην ενιαία στάση που κράτησε στην αρχή για άρνηση ακόμα και συζήτησης των όρων της ΣΣΕ. Η κυβέρνηση έχει θορυβηθεί από τη διεύρυνση του απεργιακού μετώπου και με την απεργία του ΚΘΒΕ και προσπαθεί να πείσει, φυσικά με το αζημίωτο, τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες, του εμπορικού θεάτρου, να υπογράψουν ΣΣΕ που να είναι στα μέτρα τους, για να κλείσει ο επικίνδυνος κύκλος των κινητοποιήσεων. Τέλος οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συζητούν, πολλές φορές με το φόβο σαν κυρίαρχο αίσθημα βλέποντας τις δυσκολίες που δημιουργεί η εργασιακή ζούγκλα που βιώνουν καταλαβαίνοντας όμως ότι κάτι πρέπει να γίνει. Πάνω σε αυτό το έδαφος ανοίγουμε το δύσκολο δρόμο της διεκδίκησης μιας δουλειάς με δικαιώματα. Είμαστε σίγουροι ότι στην περίοδο της κατάργησης των ΣΣΕ μπορούμε να χτίσουμε ισχυρούς δεσμούς με τα μέλη μας αλλά και με το κοινό των παραστάσεων μας που χτυπιέται από τα ίδια συμφέροντα και έχει τα ίδια προβλήματα και αγωνίες με εμάς. Αυτό δεν το υποθέτουμε το είδαμε σε αυτό τον πολύμηνο αγώνα όταν το κοινό εκφράζανε την συμπαράσταση τους τη στιγμή που τους δίναμε την ανακοίνωσή μας, όταν στο τελευταίο χειροκρότημα σήκωσαν την ανακοίνωση των σωματείων μας που έγραφε «ΣΣΕ τώρα» για να ενισχύσουν τον αγώνα, όταν γέμισαν το πανό που είχαμε έξω από το Ηρώδειο με ιδιόχειρα μηνύματα συμπαράστασης. Με αυτή την εμπειρία και τη γνώση θα παλέψουμε κόντρα στις δυσκολίες το επόμενο διάστημα, οργανώνοντας τη δράση μας για ΣΣΕ σε κάθε χώρο. Νυχτερινά κέντρα, μουσικά σύνολα. Η απαγόρευση των ΣΣΕ στο δημόσιο με την επέκταση του ενιαίου μισθολογίου και για τους εργαζόμενους με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου που αφορά και τα δύο σωματεία δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα που αποδεικνύουν την πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει κάθε συλλογική διαπραγμάτευση.
Καλούμε κάθε συνάδελφο να ενισχύσει τον αγώνα που δίνουν τα Σωματεία μας και θα συνεχίσει αυτός ο αγώνας το επόμενο διάστημα. Απευθυνόμαστε επίσης στους χιλιάδες εργαζόμενους που έχουν ανάγκη τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία δίνοντας από το υστέρημα τους για να δουν μια θεατρική παράσταση. Τους καλούμε να παλέψουν δίπλα μας για ένα θέατρο που να δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα και τις αγωνίες τους. Ένα θέατρο που οι συντελεστές του και το κοινό θα το προχωρούν με βάση την κάλυψη των δικών τους αναγκών και όχι για ένα θέατρο που μόνο στόχο θα έχει να γεμίζει τις τσέπες των ιδιοκτητών τους.