Η 8η Μάρτη, παγκόσμια ημέρα της εργαζόμενης γυναίκας, είναι μια μέρα σύμβολο, αγώνα και διεκδίκησης για τις γυναίκες όλου του κόσμου, όπου το μήνυμα της παραμένει μέχρι και σήμερα ζωντανό και επίκαιρο, η ανισότητα και η εκμετάλλευση της γυναίκας υπάρχει ακόμα, ειδικά στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού.
Υπάρχουν πια χειροπιαστά παραδείγματα από τον χώρο μας. Με αφετηρία μια καραμπόλα από καταγγελίες που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα, στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, ήρθαν στην επιφάνεια μια σειρά από συντηρητικά, πουριτανικά και ρατσιστικά στοιχεία που αντιμετωπίζει εδώ και πολλά χρόνια, μια γυναίκα μέσα στο εργασιακό της περιβάλλον. Στοιχεία που σήμερα, δεν επιτρέπεται να είναι αποδεκτά.
Όλο αυτό το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, χρειάζεται να το βλέπουμε σαν ένα ενθαρρυντικό στοιχείο για κάθε, νέα εργαζόμενη, ή εργαζόμενο, της τέχνης, που δεν έχει τα οικονομικά προνόμια και τις γνωριμίες, να πορευτεί μέσα σε αυτό το χώρο και υποκύπτει στον εκβιασμό και τον τρόμο που του προκαλεί ο κάθε εργοδότης. Με θάρρος και τόλμη μέσα από την συλλογική δράση να σπάσει η αντίληψη ότι ο κάθε μεγαλοπαραγωγός, η κάθε εργοδοσία, μπορεί να έχει την απόλυτη εξουσία και το δικαίωμα να ασκεί κάθε μορφή βίας πάνω σε έναν εργαζόμενο.
Τέτοια στοιχεία έχουν εντοπιστεί και στον χώρο της μουσικής. Για την γυναίκα του 2021 που εργάζεται στον κλάδο, τα πράγματα είναι πιο ιδιαίτερα. Πόσες είναι άλλωστε οι συναδέλφισσες που μετά την πρώτη εγκυμοσύνη δυσκολεύονται να ξανά δουλέψουν στο κλάδο; Πόσες είναι οι γυναίκες που δουλεύουν στον χώρο των νυχτερινών κέντρων και του πανηγυριού που παίρνουν τα παιδιά τους μαζί. Ένα σημαντικό ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιος τελικά μένει στο επάγγελμα; Όταν το ίδιο το κράτος παρέχει στην γυναίκα μόνο εμπόδια για να την κρατήσει στο χώρο. Αν παρατηρήσει κάποιος μια ορχήστρα μέσα σε ένα μαγαζί, η διαφορά είναι αισθητή.
Σε ένα κλάδο που δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση, ούτε πλήρης ασφάλιση, δεν υπάρχουν άδειες εγκυμοσύνης, ή επιδόματα. Με μια κυβέρνηση που μας αφήνει εντελώς εκτεθειμένους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από την πανδημία.
Ένα χρόνο από τότε που ξεκίνησε η πανδημία, οι χώροι του πολιτισμού παραμένουν κλειστοί. Ενώ ταυτόχρονα και εμείς παραμένουμε σε αναγκαστική ανεργία και μακριά από το αντικείμενο της τέχνης μας.
Η μοναδική διέξοδος από αυτή την ανασφάλεια βρίσκεται στον δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης για όσα έχουμε ανάγκη τον 21ο αιώνα.
Όλοι και όλες στην συγκέντρωση την Δευτέρα 8 Μαρτίου στις 5:30 μ.μ. στα Προπύλαια