Εκφράζει τα συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του. Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 12 Μαΐου στις 11 το πρωί στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών, στο Μετς.
Ο Βασίλης Δρογκάρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ακορντεόν στο Ελληνικό Ωδείο και ανώτερα θεωρητικά στο Ωδείο Νίκος Σκαλκώτας. Από το 1983 εργάστηκε ως επαγγελματίας μουσικός, συνεργαζόμενος με μεγάλο αριθμό γνωστών Ελλήνων καλλιτεχνών κι έχοντας εκτενή δισκογραφία. Από το 1994 ήταν μόνιμος συνεργάτης του συνθέτη και μαέστρου Σταύρου Ξαρχάκου τόσο ως ιδιώτης μουσικός, όσο και ως μέλος της ΚΟΕΜ. Συνεργάστηκε επίσης, με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Το 2003 έγραψε (μαζί με τον Μανόλη Πάππο) τη μουσική και τα τραγούδια του δίσκου ”Αιγαίο”, που ήταν παραγγελία της ΝΕΤ. Το 2014 δημιούργησε (μαζί με τους Βασιλική Μαζαράκη, Κώστα Παπακωστόπουλο και Θανάση Σοφρά) το κουΑRTέτο, του οποίου είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια και την ευθύνη των ενορχηστρώσεων.
Από τον μουσικό παραγωγό Αλέξη Βάκη λάβαμε το παραπάνω αυτοβιογραφικό κείμενο του Βασίλη Δρογκάρη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Δίφωνο το 2013
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΓΚΑΡΗΣ
Ακορντεόν: η αβάσταχτη μελαγχολία του ήχου
“Στη μουσική οδηγήθηκα απο παιδική περιέργεια και απ’ το θαυμασμό που έτρεφα για έναν εξάδελφό μου, το Χρήστο, που έπαιζε ακορντεόν. Το στοιχείο που μας ένωσε ήταν η βροχή, καθώς εγώ λάτρευα τις βόλτες μέσα στο μονότονο τραγούδι της κι εκείνος διάλεγε πάντα τα βροχερά απογεύματα για να παίζει.
Συναντηθήκαμε την εποχή που φύτρωνε το πρώτο απαλό χνούδι πάνω απ’ τα χείλη μου και που ασφυκτιούσα μέσα σ’ έναν κυκεώνα συναισθημάτων, ανήμπορος να τα εκφράσω και να τα μοιραστώ. Δεν λέω οτι βρήκα τη λύση, αλλά ξαφνικά, στον μικρό κήπο του μυαλού μου, οι πρώτοι άγουροι καρποί μιας άγνωστης ως τότε συγκίνησης άρχισαν σιγά- σιγά να σχηματίζονται.
Τότε δίναμε εξετάσεις απ’ το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και, λόγω επιτυχίας, ο πατέρας μου είπε το ναι για την απόκτηση ενός οργάνου. Αγνοούσε όμως την τιμή του. Η ανέχεια μετέτρεψε το ναι σε όχι, αλλά ένας φιλόμουσος θείος μου προσφέρθηκε να μας δανείσει προσωρινά ένα παλιό ακορντεόν που είχε κι έτσι γράφτηκα στο Ωδείο. Ω, τι ανείπωτη ευτυχία!
Η λύσσα μου, το Ωδείο και η γενναιοδωρία του Χρήστου έφεραν γρήγορα αποτελέσματα. Τα επόμενα δύο χρόνια έπαιζα (κουτσά- στραβά) τα άπαντα των Χατζιδάκι- Ξαρχάκου και του άρτι επιτρεπόμενου Θεοδωράκη (μεταπολίτευση γαρ), όπως και τα τοπικά δημοτικά τραγούδια και βέβαια αντάρτικα. Ο θείος όμως, βασιλόφρων καθώς ήταν, μόλις έμαθε για το μίασμα του ανηψιού του, πήρε πίσω το όργανο. Ευτυχώς! Γιατί έτσι αναγκάστηκε επιτέλους ο πατέρας μου και μου πήρε ένα δικό μου.
Απο την 3η Γυμνασίου και ύστερα, και παρά τις αντιρρήσεις των δικών μου, καταστάλαξα στο οτι θα γίνω μουσικός.Ήδη είχα αρχίσει να γράφω τις πρώτες μουσικές, θεωρώντας –με κάποια αλαζονεία ίσως- και τον εαυτό μου μέρος ενός κόσμου ενιαίου και ιδανικού.
Είχα μεγάλη ευχέρεια στο να μαθαίνω τραγούδια και να γράφω μελωδίες. Και φυσικά μεγάλα όνειρα. Ωστόσο, ο ενθουσιασμός, η ανωριμότητα και η νεανική επιπολαιότητα με εμπόδιζαν να δω τις ελλείψεις και την επιδερμική προσέγγιση των πραγμάτων. Όλα αυτά κατέρρευσαν με μεγάλο θόρυβο όταν, τελειώνοντας το σχολείο, βρέθηκα στο πάλκο.
Το πάλκο (και αργότερα οι ορχήστρες, οι ηχογραφήσεις, οι συναυλίες κλπ) ήταν η βουτιά στα βαθιά. Στην αρχή πήγα να πνιγώ. Έπειτα άρχισα να επιπλέω. Και τώρα να, πάνω απο είκοσι χρόνια κολυμπάω σ’ αυτά τα σκοτεινά νερά…. Και μπορώ πια να πω με βεβαιότητα οτι το δύσκολο δεν είναι να κολυμπήσει κανείς, αλλά να μη χαθεί στη μιζέρια, στην έλλειψη αισθητικής, στη μικροπρέπεια και την ίντριγκα. Μ’ έσωσε το γεγονός πως όπου έπαιξα, έπαιξα με ψυχή και φιλότιμο. Και η σημαντικότητα ορισμένων σπάνιων ανθρώπων (επώνυμων και κυρίως ανώνυμων) που υπήρξαν για μένα πυξίδα και στη μουσική και στη ζωή.
Έγινα μουσικός απο ένστικτο και παρόρμηση. Παρέμεινα μουσικός γιατί βρήκα μια γλώσσα που ερμηνεύει τον κόσμο. Δεν εξέτασα ποτέ εις βάθος καμμία μελωδία. Δεν ανέλυσα ποτέ κανένα ποίημα. Και ποτέ δεν σκέφτηκα οτι το ηλιοβασίλεμα είναι κύματα φωτός.
Έμεινα πιστός στη θύμηση ενός βροχερού απογεύματος που, μέσα απ’ την αχλή της υγρασίας και του βρεγμένου χώματος, αναδύθηκε λεπτός και εύθραυστος ο μελαγχολικός ήχος ενός ακορντεόν”.
Αβάσταχτα μελαγχολικός…..
Και πια, πολύ μακρινός…..

ενάντια στην επικείμενη μετεγκατάσταση του σε μισθωμένο κτίριο που δεν πληροί τα κριτήρια στέγασης ενός Πανεπιστημιακού Μουσικού τμήματος, κάτι που θα υποβαθμίσει περεταίρω το επίπεδο των σπουδών τους.
Το Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, όπως και όλα τα Καλλιτεχνικά τμήματα, έχει ιδιαίτερες ανάγκες ως προς τον σχεδιασμό των αιθουσών και τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό τους. Προτεραιότητα θα πρέπει να είναι μια σειρά από υποδομές όπως μεγάλες αίθουσες για τις ανάγκες των μεγάλων και μικρών Ορχηστρικών Συνόλων, ικανοποιητικός αριθμός από αίθουσες μελέτης, εξοπλισμένο στούντιο ηχογράφησης, βιβλιοθήκη, αίθουσα συναυλιών, καθώς και μια σειρά βοηθητικών χώρων, εστιατόριο και ειδική μελέτη για πρόσβαση από ΑΜΕΑ.
Η οριστική επίλυση του κτιριακού ζητήματος του τμήματος είναι αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας να τα εξασφαλίσει Δημόσια και δωρεάν, με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα και βάσει εγκεκριμένης κτιριολογικής μελέτης.
Στεκόμαστε στο πλευρό των Φοιτητικών Συλλόγων που παλεύουν για Καλλιτεχνικές σπουδές αντάξιες των σύγχρονων αναγκών και του Καλλιτεχνικού έργου που ήδη παράγουν.

Ενημερώνουμε για την κινητοποίηση που οργανώνει το Σωματείο Εργαζομένων Εθνικής Λυρικής Σκηνής, την Παρασκευή 9 Μάη στις 18.30, στην είσοδο του θεάτρου της Λυρικής στο ΚΠΙΣΝ, πριν από την πρεμιέρα της παραγωγής του μπαλέτου «Χρυσή Εποχή», διαμαρτυρόμενοι για την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό της Διοίκησης που αφήνει το μπαλέτο (το μοναδικό τμήμα του θεάτρου) χωρίς Σύμβαση επί 4 χρόνια.
Εκφοβίζει τους εργαζόμενους για να μη διεκδικούν φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να απολύει συνάδελφο επειδή δεν αποχωρεί από το Σωματείο Σ.Ε.Ε.Λ.Σ.

«Οι συμβασιούχοι Καθηγητές του Δημοτικού Ωδείου Μοσχάτου-Ταύρου σας ανακοινώνουμε ότι, τα μαθήματά μας για την τρέχουσα σχολική χρονιά αναστέλλονται επ’ αόριστο.
Είμαστε συμβασιούχοι με τη μορφή της Σύμβασης Μίσθωσης Έργου (ΣΜΕ), δηλαδή με το περιβόητο «μπλοκάκι». Αυτό μας επιφέρει μια σειρά από αρνητικές συνέπειες : ενώ έχουμε εξαρτημένη σχέση εργασίας, θεωρούμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, φορολογούμαστε αναλόγως, χρεωνόμαστε επιπλέον με το τέλος επιτηδεύματος, πληρώνουμε το σύνολο των ασφαλιστικών μας εισφορών. Δηλαδή, μας επιβαρύνουν με βαριά φορολογία και το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος.
Εξαιτίας της συγκεκριμένης εργασιακής σχέσης, η αμοιβή μας εξαρτάται ανταποδοτικά από τις ετήσιες εισπράξεις των Καλλιτεχνικών τμημάτων του Δήμου. Για παράδειγμα, τη χρονιά του covid που οι εισπράξεις ήταν χαμηλές, έγιναν μειώσεις μισθών, παρά το γεγονός ότι εργαστήκαμε κανονικά. Επιπλέον, τα κοινωνικά κριτήρια για τα μειωμένα δίδακτρα (τα οποία βεβαίως, σωστά υπάρχουν) επιφέρουν μειωμένες εισπράξεις με αρνητικές συνέπειες στο ύψος των συμβάσεων μας. Και κάπως έτσι, ο Δήμος Μοσχάτου-Ταύρου ασκεί… κοινωνική πολιτική μετακυλίοντας το βάρος σε μας!
Εδώ και πολλά χρόνια ζητάμε τη μετατροπή των συμβάσεων σε Ορισμένου Χρόνου (όπως γίνεται με τους συμβασιούχους σε πλήθος Δημοτικών Ωδείων όλης της χώρας), αλλά η Δημοτική Αρχή μας κρατάει στο απαράδεκτο καθεστώς με το μπλοκάκι, χωρίς να αιτιολογεί την επιμονή της. Προφανώς, λέμε εμείς, διότι είναι γι’ αυτούς πολύ βολικό…
Κάθε σχολική χρονιά ξεκινάμε χωρίς συμβάσεις, ανασφάλιστοι και απλήρωτοι, με την υπόσχεση της υπογραφής σύμβασης… «σύντομα», η οποία τελικά υπογράφεται μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων και η πρώτη καταβολή μισθού γίνεται όχι νωρίτερα από το μήνα Φεβρουάριο. Ουδείς ποτέ ρωτάει πόσους μαθητές έχουμε, πόσες ώρες αφιερώνουμε, μόνο την ημέρα της υπογραφής της σύμβασης μας παρουσιάζεται ένα ετήσιο ποσό, το οποίο μόνο ένας θεός ξέρει πώς υπολογίζεται. Και μάλιστα, μας το δίνουν με τρόπο «αυτό είναι κι αν σ’ αρέσει»…
Ενδεικτικό παράδειγμα της αδιαφορίας και της υποτίμησης που δείχνουν για τους εργαζόμενους Καθηγητές του ωδείου, είναι ότι κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2020-2021 εν μέσω της καραντίνας λόγω του covid δεν υπογράψαμε ποτέ σύμβαση (άγνωστο για ποιο λόγο…) παρά το γεγονός ότι το Ωδείο λειτουργούσε με τηλεκπαίδευση. Τελικά για εκείνη τη χρονιά καταφέραμε να πληρωθούμε μόλις πριν λίγους μήνες, με μεγάλη επιμονή από μέρους μας και δικαστικό συμβιβασμό.
Κατά το τρέχον σχολικό έτος μας έφεραν (μειωμένες λόγω χαμηλών εισπράξεων…) συμβάσεις στις 15/01/2025. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε πληρωθεί ούτε ένα ευρώ για το έργο που έχουμε προσφέρει. Για τις φετινές συμβάσεις διενήργησαν διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ, μολονότι τους προειδοποιήσαμε ότι για τα Καλλιτεχνικά αντικείμενα η κείμενη νομοθεσία προβλέπει διαφορετικούς χειρισμούς. Όπως είναι φυσικό, η διαδικασία έχει φτάσει σε αδιέξοδο, διότι, όπως μας ενημερώνουν οι αρμόδιοι αντιδήμαρχοι, ο ΑΣΕΠ ζητάει Τίτλους σπουδών αναγνωρισμένους, ενώ για πολλά από τα Καλλιτεχνικά αντικείμενα δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι Τίτλοι! Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Σύμφωνα με τη Δημοτική Αρχή, φταίνε… οι υπάλληλοι του Δήμου! Σ’ αυτή τη χώρα τελικά για όλα τα στραβά φταίει κάποιος υπάλληλος, σταθμάρχης, κλπ, ποτέ όμως οι πολιτικοί προϊστάμενοι…
Για τους λόγους αυτούς, εμείς οι συμβασιούχοι του Δημοτικού Ωδείου αποφασίσαμε να προβούμε από 28/04/2025 σε επίσχεση εργασίας μέχρι την καταβολή των δεδουλευμένων μας.
Ζητάμε από εσάς, τους γονείς και τους μαθητές μας συγγνώμη για την αναστάτωση, ζητάμε όμως και την κατανόηση και τη στήριξή σας. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε τη δουλειά που αγαπάμε, να προσφέρουμε, δηλαδή, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την καλλιτεχνική-μουσική παιδεία που αξίζει στους μαθητές μας.
Μοσχάτο, 28/04/2025
Οι συμβασιούχοι Καθηγητές του Δημοτικού Ωδείου

Ανακοίνωση της Δ.Α.Σ. ΠΟΘΑ
Συνάδελφοι/-ισσες,
Το Σωματείο Eργαζομένων Εθνικής Λυρικής Σκηνής (Σ.Ε.Ε.Λ.Σ) έκανε μία πάρα πολύ σοβαρή καταγγελία πριν 6 ημέρες, που αναδείκνυε την τρομοκρατία που προσπαθεί να επιβάλλει η Διοίκηση της Λυρικής και η Κυβέρνηση στους εργαζόμενους που αντιστέκονται.
Συγκεκριμένα πρόκειται για την επώνυμη καταγγελία συναδέλφου που απολύθηκε, γιατί δε δέχτηκε τις υποδείξεις της Διοίκησης της Ε.Λ.Σ. για να διαγραφεί από το Σωματείο του οποίου ήταν μέλος (Σ.Ε.Ε.Λ.Σ).
Ήδη αρκετά Σωματεία του κλάδου μας από την πρώτη στιγμή κατήγγειλαν τη Διοίκηση της Λυρικής ενώ καταγγελία έχει βγάλει το Ε.Κ.Α. ακόμα και η Γ.Σ.Ε.Ε. Η Διοίκηση της Π.Ο.Θ.Α. έχει ενημερωθεί από την πρώτη στιγμή. Παρά τη σοβαρότητα της καταγγελίας δεν έχει βγάλει καμία ανακοίνωση ενώ συγχρόνως αναπαράγει τη ρητορική της Διοίκησης της Ε.Λ.Σ. που λέει ότι «ίσως να μην είναι έτσι τα πράγματα».
Όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η πάλη ενός Σωματείου για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης τη στιγμή που η Κυβερνητική πολιτική θέλει τους εργαζόμενους υπάκουους και φοβισμένους χωρίς να διεκδικούν και να αμφισβητούν την πολιτική της. Αυτή τη μάχη δίνει το Σ.Ε.Ε.Λ.Σ. για να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση οι Χορευτές της Λυρικής μετά από 4 χρόνια. Αυτή την επίθεση δέχονται τα μέλη του Σωματείου που δε σκύβουν το κεφάλι. Είμαστε στην ώρα της μεγάλης μάχης και σε αυτές τις στιγμές φαίνεται ποιος είναι με το δίκιο του εργαζόμενου και ποιος όχι. Η σιωπή της πλειοψηφίας της Διοίκησης της Ομοσπονδίας σε τόσο κρίσιμα ζητήματα δείχνει ποιανού τα συμφέρονται πραγματικά εκπροσωπεί.
Συνεχίζουμε τον αγώνα για το δίκιο μας απέναντι σε Κυβερνήσεις, Διοικήσεις Οργανισμών, εργοδοσία και τον Κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.