Ο μουσικός στην Ελλάδα του 2020

Ο μουσικός στην Ελλάδα του 2020 είναι πολύ καλός εργάτης. Με
δεξιότητες πολλά πτυχία, πολλά προσόντα…
Για να ζήσει γίνεται δάσκαλος, διασκεδαστής, δημιουργός…. Και πολλά πολλά ακόμη για να συμπληρώσει ένα αξιοπρεπές μηνιάτικο.
Αλλά δεν φτάνει. Και δουλεύει και δουλειές που δεν ξέρει, ούτε
σπούδασε…
Γίνεται υπάλληλος, γίνεται σερβιτόρος, ντιλιβεράς, νταντά… Και πολλά πολλά ακόμη…
Προσπαθεί, αγωνίζεται να παραμείνει μουσικός;
Μουσικός που στο τέλος
της μέρας, της κάθε μέρας αναρωτιέται αν είναι.
Έτσι είναι η ζωή του μουσικού στην Ελλάδα του 2020…
Και έφτασε ο κορονοϊός στην Ελλάδα του 2020…
Κι ο μουσικός υπάκουσε στο «μένουμε σπίτι», τι άλλο του έμενε να κάνει δηλαδή;
Τα μαγαζιά που παίζει μουσική έκλεισαν, οι συναυλίες
ακυρώθηκαν πριν φτάσει η πανδημία,
τα ωδεία και τα σχολεία που δίδασκε έκλεισαν.
Έτσι κλείστηκε κι εκείνος στο σπίτι του,
μη μπορώντας να δουλέψει
κι άκουγε εξαγγελίες, εξαγγελίες…. επιδόματα…
που εκείνος δεν μπορεί να πάρει
όπως και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι.
Γιατί;
Γιατί δεν δούλεψε καθόλου το Μάρτιο,
γιατί δεν του κόλλησε ο εργοδότης ένσημο,
γιατί ακυρώθηκαν όλες οι παραγωγές
που γι’ αυτές έκανε ώρες πρόβα,
γιατί το ωδείο που δούλευε ανήκει στο δήμο
και δεν προέβλεψε
κανείς γι’ αυτό.
Ο μουσικός, λοιπόν, στην Ελλάδα του 2020 πριν και μετά τον COVID19…
• Χρειάζεται το κοινό.
• Το κοινό χρειάζεται τη τέχνη.
• Η τέχνη θέλει εργαζόμενους τεχνικούς.
• Οι τεχνικοί δικαιώματα και ασφάλεια εργασίας.
• Το κοινό γεμάτα στομάχια για να απολαύσουν το έργο.
• Οι καλλιτέχνες εκπαιδευτικούς να τους μάθουν γράμματα.
• Οι εκπαιδευτικοί γιατρούς να τους νοσηλεύουν.
• Οι νοσηλευτές υπαλλήλους σούπερ μάρκετ να τους εξυπηρετούν.
Όλοι εμείς που κάνουμε τα πάντα
χρειαζόμαστε την εξουσία στα χέρια μας
για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας!